Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος σε ίλιγγο. Είναι ένας κόσμος που κατακλύζεται από τεχνολογική διαμεσολάβηση, που συγχωνεύει την καθημερινή μας ζωή με αφαιρετικότητα, εικονικότητα και πολυπλοκότητα. Ο ΞΦ κατασκευάζει έναν φεμινισμό προσαρμοσμένο σε αυτές τις πραγματικότητες: έναν φεμινισμό πρωτοφανούς πονηριάς, κλίμακας και οράματος· ένα μέλλον στο οποίο η υλοποίηση της δικαιοσύνης στον τομέα του φύλου και η φεμινιστική χειραφέτηση συμβάλλουν σε μια οικουμενιστική πολιτική, που φτιάχνεται από τις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, και διασταυρώνεται με τη φυλή, την ικανότητα, την οικονομική κατάσταση και τη γεωγραφική θέση. Όχι άλλη επανάληψη χωρίς μέλλον στον κυλιόμενο διάδρομο του κεφαλαίου, όχι άλλη υποταγή στη μιζέρια της (ανα)παραγωγικής εργασίας, όχι άλλη υποστασιοποίηση του δεδομένου, μασκαρεμένη ως κριτική. Το μέλλον μας απαιτεί απο-απολίθωση. Ο ΞΦ δεν είναι ένα κάλεσμα για επανάσταση, αλλά ένα στοίχημα στο μακρόχρονο παιχνίδι της ιστορίας, και απαιτεί φαντασία, δεξιοτεχνία και επιμονή.

Ο ΞΦ χρησιμοποιεί την αλλοτρίωση ως ώθηση για την δημιουργία νέων κόσμων. Είμαστε όλα αλλοτριωμένα — αλλά ήμασταν ποτέ και κάτι άλλο; Μπορούμε να απελευθερωθούμε από το βούρκο της αμεσότητας μέσα από, και όχι παρά την αλλοτριωμένη μας κατάσταση. Η ελευθερία δεν είναι κάτι δεδομένο — και σίγουρα δεν δίδεται από κάτι «φυσικό». Η κατασκευή της ελευθερίας συμπεριλαμβάνει όχι λιγότερη αλλά περισσότερη αλλοτρίωση· η αλλοτρίωση είναι ο μόχθος της κατασκευής της ελευθερίας. Τίποτα δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτό ως σταθερό, μόνιμο, ή «δεδομένο» — ούτε οι υλικές συνθήκες, ούτε οι κοινωνικές φόρμες. Ο ΞΦ μεταλλάσσει, καθοδηγεί και διερευνά κάθε ορίζοντα. Κάθε άτομο που έχει κριθεί «αφύσικο» αντιμετωπίζοντας τις κυρίαρχες βιολογικές νόρμες, κάθε άτομο που έχει βιώσει αδικίες στο όνομα της φυσικής τάξης, θα συνειδητοποιήσει ότι η εξύμνηση της «φύσης» δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει — τα κουήρ και τρανς άτομα ανάμεσά μας, τα διαφορετικά ικανά, καθώς και αυτά που έχουν υποφέρει από διακρίσεις λόγω εγκυμοσύνης ή καθήκοντα που σχετίζονται με την ανατροφή παιδιών. Ο ΞΦ είναι παθιασμένα αντι-φυσιοκρατικός. Η ουσιοκρατική φυσιοκρατία βρωμάει θεολογία — όσο πιο γρήγορα εξορκιστεί, τόσο το καλύτερο.

Γιατί υπάρχει τόσο λίγη ρητή οργανωμένη προσπάθεια να επαναπροσδιοριστούν οι τεχνολογίες για προοδευτικούς ως προς το φύλο πολιτικούς σκοπούς; Ο ΞΦ σκοπεύει στη στρατηγική προώθηση των ήδη υπαρκτών τεχνολογιών με σκοπό τον επανασχεδιασμό του κόσμου. Αυτά τα εργαλεία ενέχουν σοβαρά ρίσκα· είναι επιρρεπή στην ανισορρόπηση, την κακοποίηση και εκμετάλλευση των αδύναμων. Αντί να υποκρινόμαστε ότι δεν ρισκάρουμε τίποτα, ο ΞΦ προτρέπει την αναγκαία συγκέντρωση τεχνοπολιτικών διεπαφών που ανταποκρίνονται σε αυτά τα ρίσκα. Η τεχνολογία δεν είναι εγγενώς προοδευτική. Οι χρήσεις της είναι συντετηγμένες με την κουλτούρα μέσα σε μια λούπα θετικής κριτικής, η οποία καθιστά αδύνατη την γραμμική αλληλουχία, την πρόβλεψη και την απόλυτη προφύλαξη. Η τεχνοεπιστημονική καινοτομία πρέπει να συνδεθεί με μια συλλογική θεωρητική και πολιτική σκέψη, μέσα στην οποία οι γυναίκες, τα κουήρ άτομα και τα άτομα που δεν αυτοπροσδιορίζονται με κάποια ταυτότητα φύλου παίζουν απαράμιλλο ρόλο.

Η αυθεντικά χειραφετική δυνατότητα της τεχνολογίας παραμένει απραγματοποίητη. Τροφοδοτούμενη από την αγορά, η γοργή ανάπτυξή της, αντισταθμίζεται με την διόγκωση, και η κομψή καινοτομία παραδίδεται στον αγοραστή, τον στάσιμο κόσμο του οποίου διακοσμεί. Πέρα από τη φλύαρη συσσώρευση εμπορευματοποιημένης σαβούρας, το τελικό καθήκον έγκειται στις μηχανολογικές τεχνολογίες για την καταπολέμηση της άνισης πρόσβασης σε αναπαραγωγικά και φαρμακολογικά εργαλεία, τον περιβαλλοντικό κατακλυσμό, την οικονομική αστάθεια, καθώς και τις επικίνδυνες μορφές απλήρωτης / χαμηλόμισθης εργασίας. Η ανισότητα των φύλων εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τους τομείς μέσα στους οποίους πραγματώνονται, χτίζονται και νομοθετούνται οι τεχνολογίες μας, ενώ οι εργαζόμενες στον τομέα της ηλεκτρονικής (για να αναφέρουμε μόνο μία βιομηχανία) εκτελούν μερικές από τις πιο κακοπληρωμένες, μονότονες και εξουθενωτικές εργασίες. Αυτή η αδικία απαιτεί διαρθρωτική, μηχανική και ιδεολογική διόρθωση.

Ο ξενοφεμινισμός είναι ένα είδος ορθολογισμού. Το να υποστηρίζουμε ότι η λογική σκέψη ή η ορθολογικότητα είναι «εκ φύσεως» μια πατριαρχική επιχείρηση είναι σαν να παραδεχόμαστε την ήττα μας. Ισχύει ότι η επίσημη «ιστορία της σκέψης» είναι ανδροκρατούμενη. Όπως και οι υπάρχοντες επιστημονικοί και τεχνολογικοί θεσμοί πνίγονται μέσα σε αντρικά χέρια. Όμως για αυτό ακριβώς ο φεμινισμός πρέπει να είναι ορθολογικός — όχι παρά την ύπαρξη αυτής της θλιβερής ανισορροπίας, αλλά λόγω αυτής. Δεν υπάρχει ούτε «θηλυκός», ούτε «αρρενωπός» ορθολογισμός. Η επιστήμη δεν είναι έκφραση του φύλου, αλλά αναστολή του. Αν σήμερα κυριαρχείται από αρρενωπά εγώ, τότε έρχεται σε αντίθεση με τον εαυτό της — και αυτή η αντίφαση μπορεί να αντισταθμιστεί. Η λογική, όπως η πληροφορία, θέλει να είναι ελεύθερη, και η πατριαρχία δεν μπορεί να της παρέχει αυτή την ελευθερία. Ο ίδιος ο ορθολογισμός πρέπει να είναι φεμινισμός. Ο ΞΦ υποδεικνύει το σημείο όπου αυτοί οι ισχυρισμοί τέμνονται σε μια αμοιβαία εξάρτηση. Ορίζει τη λογική ως μηχανή φεμινιστικής χειραφέτησης, και ανακηρύσσει το δικαίωμα όλων των ατόμων να μιλάνε ως κανένα συγκεκριμένο άτομο.

Η περίσσια μετριοφροσύνη της φεμινιστικής ατζέντας των τελευταίων δεκαετιών δεν αναλογεί στην τερατώδη πολυπλοκότητα της πραγματικότητάς μας, μιας πραγματικότητας που γραμμοσκιάζεται από καλώδια οπτικών ινών, ραδιοκύματα και μικροκύματα, αγωγούς πετρελαίου και αερίου, διαδρομές αερομεταφορών και ταχυδρομείου, και την ασταμάτητη, ταυτόχρονη εκτέλεση εκατομμυρίων πρωτοκόλλων επικοινωνίας κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου που περνά. Η συστηματική σκέψη και η δομική ανάλυση έχουν παραγκωνιστεί κατά πολύ, δίνοντας χώρο σε αξιοθαύμαστους, αλλά ανεπαρκείς αγώνες, που περιορίζονται σε σταθερές τοποθεσίες και κατακερματισμένες εξεγέρσεις. Ενώ ο καπιταλισμός νοείται ως μια πολύπλοκη και συνεχώς επεκτεινόμενη ολότητα, πολλά εν δυνάμει χειραφετικά και αντικαπιταλιστικά πρότζεκτ δειλιάζουν ιδιαιτέρως να κάνουν τη μετάβαση προς το οικουμενικό, αφού αντιστέκονται στις οραματικές πολιτικές μεγάλης κλίμακας, καταδικάζοντάς τες ως αναγκαίους φορείς καταπίεσης. Μια τέτοια λανθασμένη εγγύηση θεωρεί τα οικουμενικά ως απόλυτα, και παράγει μια εξαρθρωτική αποσύνδεση μεταξύ αυτού που προσπαθούμε να καθαιρέσουμε και των στρατηγικών που αναπτύσσουμε για να το καθαιρέσουμε.

Η παγκόσμια πολυπλοκότητα μας φανερώνει επείγουσες γνωστικές και ηθικές απαιτήσεις. Αυτές είναι Προμηθεϊκές ευθύνες που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Το μεγαλύτερο μέρος του φεμινισμού του 21ου αιώνα — από τα απομεινάρια της μεταμοντέρνας πολιτικής ταυτοτήτων μέχρι και μεγάλα κομμάτια του σύγχρονου οικοφεμινισμού — παλεύει να αντιμετωπίσει επαρκώς αυτές τις προκλήσεις με τέτοιον τρόπο, ώστε να παραχθεί ουσιαστική και διαρκής αλλαγή. Ο ξενοφεμινισμός προσδοκεί να αντιμετωπίσει αυτές τις υποχρεώσεις ως συλλογικούς παράγοντες ικανούς να κάνουν τη μετάβαση μεταξύ πολλαπλών επιπέδων πολιτικής, υλικής και εννοιολογικής οργάνωσης.

Είμαστε κατηγορηματικά συνθετικές, ανικανοποίητες με την απλή ανάλυση και μόνο. Ο ΞΦ παρακινεί την εποικοδομητική ταλάντευση μεταξύ περιγραφής και προδιαγραφής για να κινητοποιήσει την επαναλαμβανόμενη δυναμική των σύγχρονων τεχνολογιών πάνω στο φύλο, τη σεξουαλικότητα και την ανομοιογενή κατανομή εξουσίας. Δεδομένου ότι υπάρχει ένα φάσμα έμφυλων προκλήσεων που σχετίζονται συγκεκριμένα με τη ζωή σε μια ψηφιακή εποχή — από τη σεξουαλική παρενόχληση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέχρι και τη διαρροή προσωπικών δεδομένων, την ιδιωτικότητα και την προστασία εικόνων στο διαδίκτυο — η κατάσταση απαιτεί έναν φεμινισμό που νιώθει άνετα στο περιβάλλον των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Σήμερα επιβάλλεται να αναπτύξουμε μια ιδεολογική υποδομή που στηρίζει και διευκολύνει τις φεμινιστικές παρεμβάσεις μέσα σε συνδετικά, δικτυωμένα στοιχεία του σύγχρονου κόσμου. Ο ξενοφεμινισμός είναι κάτι παραπάνω από ψηφιακή αυτοάμυνα και ελευθερία από πατριαρχικά δίκτυα. Θέλουμε να καλλιεργήσουμε την άσκηση της θετικής ελευθερίας — της ελευθερία-να… και όχι απλά την ελευθερία-από… — και να παρακινήσουμε τις φεμινίστριες να εξοπλιστούν με τις ικανότητες να επαναχρησιμοποιούν υπάρχουσες τεχνολογίες και να εφεύρουν νέα γνωστικά και υλικά εργαλεία υπέρ κοινών στόχων.

Οι ριζοσπαστικές ευκαιρίες που αναδύονται από την ανάπτυξη και (την αλλοτρίωση) μορφών τεχνολογικής διαμεσολάβησης δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται πια για το αποκλειστικό συμφέρον του κεφαλαίου, από το οποίο, εξ’ ορισμού, επωφελούνται μόνο οι λίγοι. Υπάρχουν συνεχώς πολλαπλασιαζόμενα εργαλεία που μπορούν να προστεθούν, και παρόλο που κανένα μας δεν μπορεί να διεκδικήσει την εκτενή τους προσβασιμότητα, τα ψηφιακά εργαλεία δεν ήταν ποτέ τόσο ευρέως διαθέσιμα ή τόσο ευαίσθητα στην οικειοποίηση όσο είναι σήμερα. Αυτό δεν αποκρύπτει το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των φτωχών του κόσμου επηρεάζεται δυσμενώς από την ολοένα μεγαλύτερη βιομηχανία της τεχνολογίας (από άτομα σε εργοστάσια που εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες μέχρι και τα χωριά της Γκάνα που έχουν γίνει αποθετήρια των ηλεκτρονικών σκουπιδιών της παγκόσμιας εξουσίας), αλλά είναι μια σαφής αναγνώριση αυτών των συνθηκών ως στόχου προς εξάλειψη. Ακριβώς όπως η επινόηση του χρηματιστηρίου ήταν ταυτόχρονα και επινόηση του χρηματιστηριακού κραχ, ο ξενοφεμινισμός γνωρίζει ότι η τεχνολογική καινοτομία πρέπει παρομοίως να προβλέψει με ανταπόκριση τη συστημική της κατάσταση.

Ο ΞΦ απορρίπτει ως πολιτικά εμπόδια την ψευδαίσθηση και τη μελαγχολία. Η ψευδαίσθηση, ως η τυφλή υπόθεση ότι το αδύναμο μπορεί να επικρατήσει του δυνατού χωρίς στρατηγικό συντονισμό, οδηγεί σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και άτακτες εκστρατείες. Αυτή είναι μια πολιτική, η οποία, θέλοντας πολλά, καταλήγει να χτίζει πολύ λίγα. Χωρίς τον μόχθο της συλλογικής κοινωνικής οργάνωσης σε μεγάλη κλίμακα, η διακήρυξη της επιθυμίας για παγκόσμια αλλαγή δεν είναι τίποτα παραπάνω από ευσεβής πόθος. Από την άλλη, η ενδημική στην αριστερά μελαγχολία μάς διδάσκει ότι η χειραφέτηση είναι ένα εξαφανισμένο είδος το οποίο πρέπει να θρηνήσουμε και ότι οι μικρές εκλάμψεις άρνησης είναι το καλύτερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε. Στη χειρότερη περίπτωση, μια τέτοια στάση δεν γεννά τίποτα παραπάνω από πολιτική ατονία, και στην καλύτερη, εγκαθιστά μια ατμόσφαιρα διάχυτης απελπισίας, η οποία πολύ συχνά εκφυλίζεται σε φραξιονισμό και μικροπρεπή ηθικολογία. Η νοσηρότητα της μελαγχολίας συνθέτει μόνο πολιτική αδράνεια, και — με το πρόσχημα του ρεαλισμού — παραιτείται από οποιαδήποτε ελπίδα αναπροσαρμογής του κόσμου με άλλο τρόπο. Ο ΞΦ εμβολιάζει ενάντια σε τέτοιες νοσηρότητες.

Κρίνουμε ανεπαρκείς τις πολιτικές που ενώ προσποιούνται ότι ανατρέπουν ρεύματα παγκόσμιας αφαίρεσης, δίνουν αποκλειστικά έμφαση στο τοπικό. Το να αποσχιστούμε από ή να απαρνηθούμε τον καπιταλιστικό μηχανισμό δεν θα τον κάνει να εξαφανιστεί. Παρομοίως, οι προτάσεις να τραβήξουμε το μοχλό του φρένου έκτακτης ανάγκης στις ενσωματωμένες ταχύτητες, το κάλεσμα για επιβράδυνση και περιορισμό είναι μια δυνατότητα διαθέσιμη μόνο στους λίγους — μια βίαιη ιδιαιτερότητα αποκλειστικότητας — που τελικά εμπεριέχει καταστροφή για τους πολλούς. Η άρνηση να σκεφτούμε πέρα από την μικροκοινότητα, να καλλιεργήσουμε σχέσεις μεταξύ κατακερματισμένων εξεγέρσεων, να λάβουμε υπόψη το πώς οι τακτικές χειραφέτησης μπορούν να κλιμακωθούν για καθολική εφαρμογή, είναι σαν να μένουμε ικανοποιημένες από προσωρινές και αμυντικές χειρονομίες. Ο ΞΦ είναι ένα καταφατικό επιθετικό πλάσμα, που επιμένει με πάθος στην δυνατότητα κοινωνικής αλλαγής σε μεγάλη κλίμακα για όλες τις αλλότριες συγγένειές μας.

H αίσθηση της μεταβλητότητας και της τεχνητότητας του κόσμου φαίνεται να έχει εκλείψει στη σύγχρονη κουήρ και φεμινιστική πολιτική, υπέρ μιας πολυμορφικής, αλλά στατικής συνάθροισης ταυτοτήτων φύλου, στο αχνό φως των οποίων οι εξισώσεις του καλού και του φυσικού ανακτώνται πεισματικά. Ενώ έχουν (ίσως) επεκταθεί αξιοθαύμαστα τα κατώτατα όρια της «ανοχής», πολύ συχνά μας λένε να βρούμε παρηγοριά στην ανελευθερία, εμμένοντας σε ισχυρισμούς ότι «έτσι γεννηθήκαμε», λες και προβάλλουμε δικαιολογία με την ευλογία της φύσης. Στο μεταξύ το ετεροκανονικό κέντρο συνεχίζει τη μηχανική πορεία του. Ο ΞΦ αμφισβητεί αυτό το φυγόκεντρο σημείο αναφοράς, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι το βιολογικό και το κοινωνικό φύλο είναι ενδεικτικά του υπομόχλιου μεταξύ νόρμας και δεδομένου, μεταξύ ελευθερίας και καταναγκασμού. Το να κλίνουμε το υπομόχλιο προς τη μεριά της φύσης είναι στην καλύτερη περίπτωση μια αμυντική παραχώρηση και μια υποχώρηση από αυτό που κάνει τις τρανς και κουήρ πολιτικές κάτι παραπάνω από ένα λόμπι: μια κοπιαστική διεκδίκηση της ελευθερίας ενάντια σε μια τάξη που φαινόταν αμετάβλητη. Όπως κάθε μύθος για αυτό που θεωρείται δεδομένο, έτσι κατασκευάζεται και ο μύθος ενός σταθερού θεμελίου για έναν πραγματικό κόσμο χάους, βίας και αμφιβολίας. Το «δεδομένο» αποτραβιέται ως βεβαιότητα στο πεδίο του ιδιωτικού, ενώ την ίδια στιγμή υποχωρεί σε μέτωπα με δημόσιες συνέπειες. Όταν η δυνατότητα της μετάβασης έγινε πραγματική και γνωστή, ο τάφος κάτω από τον βωμό της Φύσης ράγισε και νέες ιστορίες — σφύζοντας από μέλλοντα — απέδρασαν από την παλαιά τάξη του βιολογικού φύλου. Το πειθαρχικό πλέγμα του κοινωνικού φύλου δεν είναι σε καμία περίπτωση μια προσπάθεια αποκατάστασης αυτού του κατακερματισμένου θεμελίου και τιθάσευσης των ζωών που απέδρασαν από αυτό. Είναι πλέον καιρός να γκρεμίσουμε εκ θεμελίων αυτό τον βωμό και να μην υποκύψουμε μπροστά του με μια αξιολύπητη συγγνώμη για την όποια μικρή αυτονομία έχουμε κατακτήσει.

Αν ο «κυβερνοχώρος» κάποτε μας πρόσφερε την υπόσχεση της απόδρασης από τους περιορισμούς των ουσιοκρατικών κατηγοριών ταυτοτήτων, το κλίμα των σύγχρονων μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει μεταστραφεί κατηγορηματικά προς την άλλη κατεύθυνση και έχει γίνει ένα θέατρο όπου παίζονται αυτές οι παραστάσεις κατάρρευσης της ταυτότητας. Μαζί με αυτές τις επιμελητικές πρακτικές έρχονται και οι πουριτανικές τελετουργίες της ηθικής συντήρησης, και αυτές οι σκηνές πολύ συχνά ξεχειλίζουν από τις αποκηρυγμένες τέρψεις της κατηγόριας, του εξευτελισμού και της καταγγελίας. Πολύτιμες πλατφόρμες για συσχέτιση, οργάνωση και ανταλλαγή ικανοτήτων πλημμυρίζουν από εμπόδια στον παραγωγικό διάλογο, εμπόδια που έχουν τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο σαν να ήταν τα ίδια ο διάλογος. Αυτές οι πουριτανικές πολιτικές της ντροπής — οι οποίες φετιχοποιούν την καταπίεση λες και είναι ευλογία και θολώνουν τα νερά με ηθικολογικές τρέλες — μας αφήνουν παγερά αδιάφορες. Δεν θέλουμε ούτε καθαρά χέρια ούτε όμορφες ψυχές, ούτε αρετή, ούτε τρόμο. Θέλουμε ανώτερες μορφές διαφθοράς.

Αυτό που διαφαίνεται εδώ είναι ότι η εργασία του σχεδιασμού πλατφορμών για την κοινωνική χειραφέτηση και οργάνωση δεν μπορεί να αγνοεί τις πολιτισμικές και σημειολογικές μεταλλάξεις που καταστούν δυνατές αυτές οι πλατφόρμες. Αυτό που χρειάζεται ανασχεδιασμό είναι τα meme-τικά παράσιτα που προκαλούν και συντονίζουν συμπεριφορές με τρόπους που εμποδίζονται από την αυτοεικόνα των παρόχων τους· σε περίπτωση αποτυχίας, memes όπως η «ανωνυμία», η «ηθική», η «κοινωνική δικαιοσύνη» και ο «έλεγχος προνομίου» γίνονται πάροχοι κοινωνικών δυναμισμών που έρχονται σε αντίφαση με τις συχνά αξιέπαινες προθέσεις που είχαν αρχικά. Η ανάγκη για συλλογικό αυτο-έλεγχο απαιτεί έναν υπερδαιμονικό¹ χειρισμό των νημάτων της επιθυμίας, και την ανάπτυξη σημειολογικών χειριστών σε ένα έδαφος εξαιρετικά δικτυωμένων πολιτισμικών συστημάτων. Η θέληση θα διαφθείρεται πάντα από τα memes μέσα στα οποία κινείται, αλλά τίποτα δεν μας εμποδίζει να εργαλειοποιήσουμε αυτό το γεγονός, όπως και να το αναπροσαρμόσουμε σύμφωνα με τους στόχους που επιθυμεί να πετύχει.

1. Από το hyperstitional: Η υπερδαιμονία (hyperstition) είναι ένας νεολογισμός που συνδυάζει τα συνθετικά hyper (υπέρ) και superstition (δεισιδαιμονία) και περιγράφει τη δράση επιτυχημένων ιδεών στην αρένα της κουλτούρας (πηγή: http://merliquify.com/blog/articles/hyperstition/#.XWbVF5MzbOQ).

Ο ξενοφεμινισμός είναι υπέρ της κατάργησης του φύλου. Η «κατάργηση του φύλου» δεν είναι ένα συνθηματικό για την εξάλειψη των χαρακτηριστικών που σήμερα θεωρούνται «έμφυλα» από τον ανθρώπινο πληθυσμό. Υπό την πατριαρχία, ένα τέτοιο πρότζεκτ θα σήμαινε μόνο την καταστροφή — η αντίληψη του τι είναι «έμφυλο» είναι δυσανάλογα συνυφασμένη με το θηλυκό. Αλλά ακόμα και αν αποκαθίστατο αυτή η ανισορροπία, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου να δούμε τη βιολογικά έμφυλη ποικιλομορφία του κόσμου να μειώνεται. Ας ανθήσουν εκατό βιολογικά φύλα! Η «κατάργηση του φύλου» είναι μια συντομογραφία για τη φιλοδοξία μας να κατασκευάσουμε μια κοινωνία όπου τα χαρακτηριστικά που σήμερα συγκεντρώνονται κάτω από την κατηγορία του φύλου δεν θα κοσμούν πλέον ένα πλέγμα για την ασύμμετρη λειτουργία της εξουσίας. Η «κατάργηση της φυλής» εκτείνεται σε μια παρόμοια φόρμουλα — ότι ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί μέχρις ώτου τα υπαρκτά φυλετικοποιημένα χαρακτηριστικά να μην αποτελούν τη βάση για διακρίσεις περισσότερο από το χρώμα ματιών ενός ατόμου. Μακροπρόθεσμα, κάθε χειραφετική κατάργηση πρέπει να κλίνει προς τον ορίζοντα της κατάργησης των κοινωνικών τάξεων, εφόσον στον καπιταλισμό συναντάμε την καταπίεση στην πιο διάφανη, αποφυσικοποιημένη μορφή της: δεν δέχεσαι εκμετάλλευση ή καταπίεση επειδή είσαι μισθωτή εργάτρια ή φτωχιά· είσαι εργάτρια ή φτωχιά επειδή δέχεσαι εκμετάλλευση.

Ο ξενοφεμινισμός κατανοεί ότι η βιωσιμότητα των πρότζεκτ που έχουν να κάνουν με την κατάργηση μέσω χειραφέτησης — την κατάργηση της κοινωνικής τάξης, του φύλου και της φυλής — εξαρτάται από μια βαθιά επανεπεξεργασία του οικουμενικού. Το οικουμενικό πρέπει να γίνει αντιληπτό ως κάτι γενικό, κοινό, δηλαδή διαθεματικό. Η διαθεματικότητα δεν είναι ο τεμαχισμός συλλογικοτήτων σε μια στατική ασάφεια διασταυρωμένων ταυτοτήτων, αλλά ένας πολιτικός προσανατολισμός που διαπερνά καθετί ειδικό, αρνούμενος την χονδροειδή κατηγοριοποίηση των σωμάτων. Αυτό δεν είναι ένα οικουμενικό που μπορεί να επιβληθεί από ψηλά, αλλά χτίζεται από κάτω προς τα επάνω — ή μάλλον, εγκάρσια, ανοίγοντας νέες διόδους μεταφοράς πάνω σε ένα ανώμαλο έδαφος. Αυτή η μη απόλυτη, γενική οικουμενικότητα πρέπει να αποφεύγει την επιπόλαιη τάση για συγχώνευση με παραφουσκωμένα, αμαρκάριστα ειδικά — όπως ο Ευρωπαϊκός οικουμενισμός — όπου το αρσενικό εκλαμβάνεται ως άφυλο, το λευκό ως αυτό που δεν έχει φυλή, το cis ως το αληθινό και ούτω καθεξής. Απουσία αυτού του οικουμενικού, η κατάργηση της κοινωνικής τάξης θα παραμείνει μια μπουρζουά φαντασίωση, η κατάργηση της φυλής θα παραμείνει μια σιωπηλή λευκή υπεροχή και η κατάργηση του φύλου θα παραμείνει ένας αμυδρά συγκαλυμμένος μισογυνισμός, ακόμη και — ειδικά — όταν επιδιώκεται από τις ίδιες τις δηλωμένες φεμινίστριες. (Το παράλογο και ασυνείδητο θέαμα της εκστρατείας κατά των τρανς γυναικών από τόσες πολλές αυτοαποκαλούμενες υποστηρίκτριες της κατάργησης του φύλου είναι αρκετή απόδειξη για αυτό.)

Έχουμε μάθει από τους μεταμοντέρνους να καίμε τα προσωπεία του ψεύτικου οικουμενικού και να διαλύουμε τέτοιες συγχύσεις· από τους μοντέρνους έχουμε μάθει να κοσκινίζουμε τα νέα οικουμενικά από τις στάχτες των ψεύτικων. Ο ξενοφεμινισμός θέλει να κατασκευάσει μια συμμαχική πολιτική, μια πολιτική χωρίς τη μόλυνση της καθαρότητας. Ο χειρισμός του οικουμενικού απαιτεί προσεκτικά προσόντα και ακριβή αυτοαξιολόγηση για να γίνει ένα εργαλείο έτοιμο για χρήση για πολλαπλά πολιτικά σώματα, αλλά και κάτι που μπορεί να οικειοποιηθεί ενάντια στις πολυάριθμες καταπιέσεις που τέμνονται με το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Το οικουμενικό δεν είναι ένα προσχέδιο, και αντί να υπαγορεύουμε τις χρήσεις του εκ των προτέρων, εμείς προτείνουμε τον ξενοφεμινισμό ως πλατφόρμα. Η ίδια η διαδικασία της κατασκευής είναι αρνητικά εντροπική, επαναληπτική και συνεχώς ανασχεδιαστική. Ο ξενοφεμινισμός θέλει να είναι μια μεταβλητή αρχιτεκτονική που, όπως ένα λογισμικό ανοιχτού κώδικα, παραμένει ανοιχτή για συνεχή αναδιαμόρφωση και βελτίωση ακολουθώντας το καθοδηγητικό ένστικτο της μαχητικής ηθικής σκέψης. Ωστόσο, ανοιχτό δεν σημαίνει ακαθοδήγητο. Τα πιο ανθεκτικά συστήματα στον κόσμο οφείλουν τη σταθερότητά τους στον τρόπο που εκπαιδεύουν την τάξη πραγμάτων να αναδύεται σαν «αόρατο χέρι» από φαινομενικό αυθορμητισμό· ή να εκμεταλλεύεται την αδράνεια της επένδυσης και ιζηματοποίησης. Ας μη διστάζουμε να μαθαίνουμε από τα αντίπαλα μέτωπα ή τις επιτυχίες και αποτυχίες της ιστορίας. Έχοντας αυτό υπόψη, ο ΞΦ ψάχνει τρόπους να καλλιεργήσει μια τάξη πραγμάτων που είναι αμερόληπτη και δίκαιη, εισάγοντάς την μέσα στη γεωμετρία των ελευθεριών που καταστούν δυνατές αυτές οι πλατφόρμες.

Έχουμε ενώσει τις δυνάμεις μας με την τεχνοεπιστήμη, όπου τίποτα δεν είναι τόσο ιερό που να μην μπορεί να ανασχεδιαστεί και να μεταλλαχθεί έτσι ώστε να διευρύνει την ελευθερία μας, συμπεριλαμβανομένων του φύλου και του ανθρώπου. Όταν λέμε ότι τίποτα δεν είναι ιερό, υπερβατικό ή ότι τίποτα δεν προστατεύεται από τη θέληση να γνωρίζουμε, να μαστορεύουμε και να χακάρουμε, εννοούμε ότι τίποτα δεν είναι υπερφυσικό. Η «Φύση» — που εδώ νοείται ως η απέραντη αρένα της επιστήμης — είναι όλα όσα υπάρχουν. Κι έτσι, ισοπεδώνοντας τη μελαγχολία και την ψευδαίσθηση, την έλλειψη φιλοδοξίας και επεκτασιμότητας, τον φιλήδονο πουριτανισμό συγκεκριμένων υποκουλτούρων του ίντερνετ, και τη Φύση ως ένα δεδομένο που δεν μπορεί να ξαναφτιαχτεί, βρίσκουμε ότι η κανονιστικήμας αντι-φυσιοκρατία μας έχει ωθήσει προς μια ακλόνητη οντολογική φυσιοκρατία. Ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να μελετηθεί επιστημονικά και να επεξεργαστεί τεχνολογικά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η διάκριση μεταξύ οντολογικού και κανονιστικού, μεταξύ γεγονότος και αξίας, είναι απλά προκαθορισμένη. Οι κατευθυντήριοι φορείς της κανονιστικής αντι-φυσιοκρατίας και της οντολογικής φυσιοκρατίας εκτείνονται σε πολλά αμφίσημα πεδία μάχης. Το πρότζεκτ της απεμπλοκής αυτού που θα έπρεπε να είναι από αυτό που είναι, της αποσύνδεσης της ελευθερίας από το δεδομένο, της θέλησης από τη γνώση, είναι, πραγματικά, μια ατέρμονη εργασία. Υπάρχουν πολλά χάσματα όπου η επιθυμία μάς κάνει να αντιμετωπίζουμε την αγριότητα του γεγονότος, όπου η ομορφιά είναι ασύνδετη με την αλήθεια. Η ποίηση, το σεξ, η τεχνολογία και ο πόνος είναι πυρακτωμένα από αυτή την ένταση που έχουμε ανιχνεύσει. Αν παρατήσουμε αυτή την εργασία της ανασκευής, ελευθερώσουμε τα ηνία και λασκάρουμε την ένταση, αυτά τα νήματα αμέσως θα ξεθωριάσουν.

Οι δυνατότητες της πρώιμης κειμενοκεντρικής κουλτούρας του ίντερνετ για την αντιμετώπιση των καταπιεστικών προς το φύλο καθεστώτων, για την καλλιέργεια αλληλεγγύης μεταξύ περιθωριοποιημένων ομάδων και την δημιουργία νέων χώρων για πειραματισμό που έδωσαν το έναυσμα για τον κυβερνοφεμινισμό στη δεκαετία του ’90, έχουν ξεκάθαρα παρακμάσει τον 21ο αιώνα. Η κυριαρχία του οπτικού στις ονλάιν διεπαφές του σήμερα έχει επαναφέρει στην αυτοεκπροσώπηση γνώριμες μορφές αστυνόμευσης των ταυτοτήτων, σχέσεων εξουσίας και έμφυλων νορμών. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι ευαισθησίες του κυβερνοφεμινισμού ανήκουν στο παρελθόν. Ο διαχωρισμός των ανατρεπτικών δυνατοτήτων από τις καταπιεστικές, οι οποίες βρίσκονται σε λανθάνουσα μορφή στο σημερινό διαδίκτυο, απαιτεί έναν φεμινισμό ευαίσθητο προς την ύπουλη επιστροφή των παλιών δομών εξουσίας, αλλά συγχρόνως και αρκετά εύστροφο, ώστε να γνωρίζει πώς να εκμεταλλεύεται αυτές τις δυνατότητες. Οι ψηφιακές τεχνολογίες δεν χωρίζονται από τις υλικές πραγματικότητες που τις εγγυώνται· συνδέονται με τέτοιο τρόπο, ώστε η καθεμία να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αλλάξει η άλλη, για την επίτευξη διαφορετικών σκοπών. Αντί να διαφωνούμε για την πρωτοκαθεδρία του εικονικού απέναντι στο υλικό, ή του υλικού απέναντι στο εικονικό, ο ξενοφεμινισμός πιάνεται από σημεία δύναμης και αδυναμίας και στα δύο, ώστε να ξεδιπλώσει αυτή τη γνώση ως αποτελεσματική παρέμβαση στην από κοινού συγκροτημένη πραγματικότητα.

Η παρέμβαση σε πιο προφανώς υλικές ηγεμονίες είναι το ίδιο κρίσιμη με την παρέμβαση σε ψηφιακές και πολιτισμικές ηγεμονίες. Οι αλλαγές στο δομημένο περιβάλλον υποκρύπτουν κάποιες από τις πιο σημαντικές δυνατότητες για την αναδιάρθρωση των οριζόντων για γυναίκες και κουήρ άτομα. Ως η ενσωμάτωση ιδεολογικών αστερισμών, η παραγωγή χώρου και οι αποφάσεις που παίρνουμε για την οργάνωσή του, είναι τελικά διατυπώσεις που έχουν να κάνουν με «εμάς» και αντιστοίχως, με το πώς μπορεί να διατυπωθεί ένα «εμείς». Με τη δυνατότητα να προδιαγράψουμε, να περιορίσουμε ή να ανοίξουμε μελλοντικούς κοινωνικούς όρους, τα ξενοφεμινιστά πρέπει να συντονιστούν με τη γλώσσα της αρχιτεκτονικής ως ένα λεξιλόγιο για συλλογική χορο-γραφία — τη συντονισμένη εγγραφή του χώρου.

Αφήνοντας το δρόμο και πηγαίνοντας στο σπίτι, ούτε ο οικιακός χώρος πρέπει να ξεφύγει από τα πλοκάμια μας. Τόσο βαθιά εντυπωμένος, ο οικιακός χώρος έχει θεωρηθεί αδύνατο να απεντυπωθεί, όπου το σπίτι ως νόρμα συγχέεται με το σπίτι ως γεγονός, ως ένα μη ανασχεδιάσιμο δεδομένο. Ο αποβλακωτικός «οικιακός ρεαλισμός» δεν έχει θέση στον δικό μας ορίζοντα. Ας επικεντρωθούμε σε βελτιωμένα σπίτια με συλλογικά εργαστήρια, κοινά πολυμέσα και κοινές τεχνικές εγκαταστάσεις. Το σπίτι είναι πλέον ώριμο για χωρική μεταμόρφωση ως βασικό συστατικό σε κάθε διαδικασία φεμινιστικής μελλοντικότητας. Όμως αυτό δεν γίνεται να σταματήσει στις πύλες του κήπου. Βλέπουμε καθαρά ότι ο επαναπροσδιορισμός της οικογενειακής δομής και της οικιακής ζωής μπορεί αυτή τη στιγμή να γίνει μόνο με κόστος είτε την αποχώρηση από την οικονομική σφαίρα — ο τρόπος της κομμούνας — είτε κουβαλώντας τα βάρη της σε πολλαπλά επίπεδα — ο τρόπος της μονογονεϊκότητας. Αν θέλουμε να σπάσουμε την αδράνεια που έχει διατηρήσει την ετοιμοθάνατη πυρηνική οικογένεια στη θέση της, η οποία έχει λειτουργήσει επίμονα έτσι ώστε να αποκλείει τις γυναίκες από τη δημόσια σφαίρα και τους άντρες από τις ζωές των παιδιών τους, ενώ ταυτόχρονα τιμωρεί όσα άτομα απέχουν από αυτήν, πρέπει να αναθεωρήσουμε την υλική υποδομή και να σπάσουμε τους οικονομικούς κύκλους που την ασφαλίζουν στη θέση της. Το έργο που έχουμε να κάνουμε είναι διττό και το όραμά μας αναγκαία στερεοσκοπικό: πρέπει να σχεδιάσουμε μια οικονομία που απελευθερώνει την αναπαραγωγική εργασία και την οικογενειακή ζωή, ενώ χτίζουμε μοντέλα οικογενειακότητας χωρίς την παραλυτική ρουτίνα της μισθωτής εργασίας.

Φεύγοντας από το σπίτι και πηγαίνοντας στο σώμα, επείγει η διατύπωση μιας προνοητικής πολιτικής για τη βιοτεχνική παρέμβαση και τις ορμόνες. Οι ορμόνες χακάρουν τα συστήματα του φύλου που έχουν πολιτικό φάσμα, το οποίο εκτείνεται πέρα από την αισθητική αναπροσαρμογή των μεμονωμένων σωμάτων. Από δομική σκοπιά, η διανομή ορμονών — ποια άτομα και τι θέτει σε προτεραιότητα ή παθολογικοποιεί αυτή η διανομή — είναι ύψιστης σημασίας. Η ανάπτυξη του ίντερνετ και η μάστιγα των φαρμακείων της μαύρης αγοράς που έχει ξαμολήσει — μαζί με ένα δημόσια προσβάσιμο αρχείο ενδοκρινολογικής τεχνογνωσίας — ήταν καταλυτικά στην απόσπαση του ελέγχου της ορμονικής οικονομίας από τους «θεσμούς-επόπτες» που σκοπό έχουν να μετριάσουν τις απειλές προς τις καθιερωμένες διανομές του σεξουαλικού. Ωστόσο, το εμπόριο υπό το καθεστώς των γραφειοκρατών δεν αποτελεί το ίδιο μια νίκη. Αυτή η παλίρροια πρέπει να ανέβει ψηλότερα. Ρωτάμε αν το ιδίωμα «χακάρισμα του φύλου» είναι δυνατό να επεκταθεί προς μια στρατηγική μεγάλης εμβέλειας, μια στρατηγική για εγκεφαλικό λογισμικό παρόμοια με αυτή που έχει καταφέρει η κουλτούρα των χάκερ για τα λογισμικά υπολογιστών — να κατασκευάσει ένα ολόκληρο σύμπαν δωρεάν, ανοικτών πλατφορμών, που για πολλά από μας είναι ό,τι πιο κοντινό σε εφαρμόσιμο κομμουνισμό έχουμε δει. Χωρίς την παράτολμη διακινδύνευση ζωών, μπορούμε να συρράψουμε τις εμβρυώδεις υποσχέσεις που θέτουν μπροστά μας η φαρμακευτική 3D εκτύπωση («λογισμικό αντίδρασης»), οι από τα κάτω τηλεϊατρικές κλινικές διακοπής κυήσεως, τα φόρουμ έμφυλου χακτιβισμού και DIY-HRT² και ούτω καθεξής, για να δημιουργήσουμε μια συλλογική πλατφόρμα για μια δωρεάν ιατρική ανοιχτού κώδικα.

2. DIY-HRT: Do-It-Yourself Hormone Replacement Therapy. Ιδιοκατασκευή θεραπείας αποκατάστασης ορμονών.

Από το παγκόσμιο στο τοπικό, από το cloud³ στα σώματά μας, ο ξενοφεμινισμός αναγνωρίζει την ευθύνη της κατασκευής νέων θεσμών τεχνοϋλιστικών ηγεμονικών διαστάσεων. Όπως οι μηχανικοί που πρέπει να εφεύρουν μια ολόκληρη δομή, καθώς και τα μοριακά μέρη από τα οποία αποτελείται, ο ΞΦ δίνει έμφαση στη σημασία της μεσοπολιτικής σφαίρας κόντρα στην περιορισμένη αποτελεσματικότητα των τοπικών χειρονομιών, στη δημιουργία αυτόνομης ζώνης σε διάφορα μέρη και αμιγών οριζόντιων δομών, όπως και τίθεται ενάντια στην υπερβατική, από πάνω προς τα κάτω επιβολή αξιών και νορμών. Η μεσοπολιτική αρένα των οικουμενιστικών φιλοδοξιών του ξενοφεμινισμού νοείται ως ένα κινητό και περίπλοκο δίκτυο διακίνησης μεταξύ αυτών των πολικοτήτων. Ως πραγματίστριες, υποδεχόμαστε τη μόλυνση ως καταλύτη μετάλλαξης μεταξύ τέτοιων ορίων.

3. Cloud (κλάουντ): μια ονλάιν πλατφόρμα αποθήκευσης δεδομένων.

Ο ΞΦ διατείνεται ότι το να προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας για μια εποχή Προμηθεϊκής πολυπλοκότητας είναι μια εργασία που απαιτεί υπομονή, αλλά μια θηριώδη υπομονή που έρχεται σε αντίφαση με την «αναμονή». Το να αναπροσαρμόσουμε μια πολιτική ηγεμονία ή ένα εξεγερτικό σύμπλεγμα από memes, όχι μόνο συνεπάγεται τη δημιουργία υλικών υπο-δομών ώστε να γίνουν σαφείς οι αξίες που διατυπώνει, αλλά έχει απαιτήσεις κι από εμάς ως υποκείμενα. Πώς θα γίνουμε οικοδεσπότα αυτού του νέου κόσμου; Πώς θα φτιάξουμε ένα καλύτερο σημειολογικό παράσιτο — ένα παράσιτο που εγείρει τις επιθυμίες που θέλουμε να επιθυμούμε, που συντονίζει όχι ένα αυτοφαγικό όργιο αναξιοπρέπειας ή οργής, αλλά μια χειραφετική και ισότιμη κοινότητα που έχει για στυλοβάτες νέες μορφές αλτρουιστικής αλληλεγγύης και συλλογικής αυτοκυριαρχίας;

Είναι ο ξενοφεμινισμός ένα πρόγραμμα; Όχι, αν αυτό σημαίνει οτιδήποτε τόσο αδρό όσο μια συνταγή, ή ένα εργαλείο συγκεκριμένου σκοπού με το οποίο λύνεται ένα καθορισμένο πρόβλημα. Προτιμάμε να σκεφτόμαστε σαν το ραδιουργό ή το προγραμματιστέξ, που θέλει να κατασκευάσει μια νέα γλώσσα μέσα στην οποία βυθίζεται το πρόβλημα που υπάρχει, ώστε οι λύσεις για αυτό και για οποιαδήποτε άλλα σχετικά προβλήματα να ξεδιπλωθούν με ευκολία. Ο ξενοφεμινισμός είναι μια πλατφόρμα, μια φιλοδοξία στη γένεσή της, να κατασκευάσει μια νέα γλώσσα για τη σεξουαλική πολιτική — μια γλώσσα που αδράχνει τις ίδιες της τις μεθόδους ως υλικά για επανεξέταση, και που προοδευτικά προωθεί την εαυτή της προς την ύπαρξή της. Κατανοούμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι συστημικά και αλληλένδετα, και ότι οποιαδήποτε πιθανότητα για παγκόσμια επιτυχία εξαρτάται από τη μόλυνση μυριάδων ικανοτήτων και εννοιολογικών πλαισίων με τη λογική του ΞΦ. Η δική μας μεταμόρφωση είναι περισσότερο μια μεταμόρφωση διεισδυτικής, καθοδηγημένης επισκίασης, παρά ένας γρήγορος εκθρονισμός· είναι μια μεταμόρφωση εσκεμμένης κατασκευής, που σκοπεύει να βυθίζει την καπιταλιστική πατριαρχία της λευκής υπεροχής σε μια θάλασσα από διαδικασίες που μαλακώνουν το κέλυφός της και αποδιοργανώνουν τις άμυνές της, έτσι ώστε να χτιστεί ένας νέος κόσμος από τα υπολείμματά της.

Ο ξενοφεμινισμός διαμηνύει την επιθυμία να κατασκευάσουμε ένα αλλότριο σε εμάς μέλλον με ένα θριαμβευτικό Χ σε έναν κινητό χάρτη. Αυτό το Χ δεν υποδεικνύει έναν προορισμό. Είναι η εισαγωγή ενός καταλυτικού τοπολογικού πλαισίου για τη μορφοποίηση μιας νέας λογικής. Αποδεχόμενα ένα μέλλον απαλλαγμένο από την επανάληψη του παρόντος, στρατευόμαστε για διευρυμένες ικανότητες, για χώρους ελευθερίας με μια πιο πλούσια γεωμετρία από αυτή του διαδρόμου, της αλυσίδας παραγωγής και του αρχείου δραστηριότητας. Χρειαζόμαστε νέες πηγές αντίληψης της ανταλλαγής με το περιβάλλον μας, και πράξεις που δεν τρεμοπαίζουν μέσα σε φυσικοποιημένες ταυτότητες. Στο όνομα του φεμινισμού, η «Φύση» δεν θα είναι πια καταφύγιο της αδικίας, ή βάση για οποιαδήποτε πολιτική δικαιολόγηση!

Αν η φύση είναι άδικη, αλλάξτε τη φύση!